Wieloaspektowa analiza problemu prowadzi do całkowicie odmiennego wniosku, niż teza uchwały. W szczególności za nietrafnością uchwały przemawia m.in. zbadanie całokształtu rozwiązań k.p.k. co do problematyki środka odwoławczego w postaci zażalenia, w tym na rozstrzygnięcia wniosków prokuratora składanych do sądu w postępowaniu przygotowawczym; błędność oparcia się przez SN na wykładni gramatycznej art.203 § 4 k.p.k; ukształtowanie przesłanek zastosowania obserwacji psychiatrycznej; nietrafne odczytanie przez SN analogii do problematyki tymczasowego aresztowania
i wniosków dowodowych; niedostrzeżenie przez Sąd odmiennych racji stojących za uregulowaniem treści art.426 § 2 k.p.k.; słabość wcześniejszego orzecznictwa sądów apelacyjnych prezentującego linię zawartą w uchwale SN; skutki uchwały w kontekście postanowienia SN z dn. 31 maja 2011 r. i z punktu widzenia realizacji podstawowych zasad procesu karnego, oraz rola obserwacji psychiatrycznej w kontekście wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dn. 10 lipca 2007 r.
PDF System Informacji Prawnej LEX – styczeń 2012
O Autorze
